
Böyle Bitmez Ama Git!“Gitmem
gerekiyor” dedin ve gittin… Gitme diyemezdim.. Dudaklarım tebessüm
etti, yüreğim ağladı için için… Gitmen gerekiyordu demek, gittin.. Gideceğini söyleyecek kadar yürekli olduğun için, bir kez daha sevilmeye değerdin aslında. Sustu dilim, ses etmedim. Oysa daha geniş zamanlar hayal etmiştim. Bir düşün ortasında uyanmaya meyilliydim. Madem gitmen lazım, ne diyebilirim? Sensizliğe
alışmak sorun değil, zaten hep sensizdim. Sen gelince eksik olanın ne
olduğunu anlamıştım. Kalbimin ortasında duran o koca boşluğu kaplamıştı
varlığın. Biraz daha kalsan, deli gibi sevecektim. “Biraz
zaman ver bana” dedin. Al bütün zamanlar senin olsun. Benim takvimle
kavgam ömrüm boyunca sürecek zaten, yarısını da sana veririm, çok mu? İlk
gün anlaşmıştım aslında, sen çıkmaz bir sokaktın. Labirentin bile ışığı
vardır ucunda, senin köşelerin kendine dönüyordu. İnat ettim! Hiç
önemli değil bu gidişin, biliyorum geleceksin. Bir kış gecesi, yani
dönünce şu yazın güneşi, kar yağarken usul usul, kendini yalnız
hissedeceksin. Eve sığmayacak yüreğin, sokaklarda kedi gibi dolaşırken,
üstün başın ıslanmış, üşüyeceksin. Bir aşkı olmasa bile, dost elini
arayacaksın ve nerde olduğumu bileceksin. O
vakte kadar delirecek yüreğim. Kendimi tanıyorum. Tırnaklarımı geçirip
avucuma kanatırcasına, bekleyeceğim. Tam unutup alışıyorken, telefonum
çalacak. Uykumu böleceksin. “Sana ihtiyacım var” diyen sesine dökülecek
gözyaşlarım. Ne kadar uzakta olursan ol, koşup geleceğim. Hangi duamın kabul olduğunu bilemesem de, gökyüzüne bir teşekkür göndereceğim. Şimdi
gitmek istiyorsun ya, git! Bütün zamanları sende yitiririm. Bir müddet
belki arasın diye beklerim. Ümidimi kaybettiğimde dönersin. Gitmen
gerekiyorsa git! Sen bana, ben sana yazılmışsak eğer, biliyorum ki bu
hikayeyi böyle bitiremezsin! Candan Ünal
|